Προσωπικές στιγμές

Σμύρνη λίγο πριν το 1922
Κατινάκι και Μαρίτσα Βουλγαρίδου
Η μαμά μου και η δίδυμη αδελφή της
Τα αληθινά «κοριτσάκια με τα ναυτικά»
 
 
 
 
Γεννήθηκα στη Νέα Ιωνία, τον προσφυγικό συνοικισμό του Βόλου. Η αγάπη των γονιών μου και η νοσταλγία των ανθρώπων γύρω μου για τη Σμύρνη, που δεν πίστεψαν «χαμένη πατρίδα» ποτέ, σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια. 
 
 

Ήμουν ένα παιδί που διάβαζε πολύ, που μετρούσε τ΄ αστέρια και ονειρευόταν να γίνει συγγραφέας.

Τα πρώτα μου διηγηματάκια δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Η ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΩΝ, ήμουν μαθήτρια ακόμη, και αργότερα σε εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά.

 

 

Τελειώνοντας το Λύκειο εργάστηκα για 17 χρόνια στον ΟΤΕ τα περισσότερα ως ιδιαιτέρα του Διευθυντού Δημοσίων Σχέσεων. Αν με ρωτήσετε γι αυτά τα χρόνια δεν θα ΄χω πολλά πράγματα να σας πω. Μονάχα πως ήταν δεμένα με τα δυο πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου, τον  άντρα μου και τον γιο μου και κάποιους φίλους της καρδιάς που με κάνουν να νιώθω τυχερή, γιατί είναι τύχη κι ευλογία να συναντάς φίλους της καρδιάς στη ζωή σου. 

 

 

Από τον ΟΤΕ παραιτήθηκα το καλοκαίρι του 1989. Την ίδια χρονιά, τον Οκτώβρη, διάβασα για ένα διαγωνισμό Παιδικού – Εφηβικού μυθιστορήματος που είχε προκηρύξει η Ένωση Σμυρναίων Αθηνών με θέμα τη Μικρασία. Για μένα, παιδί Μικρασιατικής καταγωγής, ήταν ένα θέμα που μιλούσε κατευθείαν στην καρδιά μου.

Αποφάσισα να πάρω μέρος στον διαγωνισμό. Έτσι γράφτηκαν «Τα κοριτσάκια με τα ναυτικά».

 

 

Ήταν η αρχή, η μαγική συγκυρία κατά τη διάρκεια της οποίας ανακάλυψα πως δεν έχω ξεχάσει την γλώσσα των παιδιών, αυτή που την καταλαβαίνουν και οι μικροί και οι μεγάλοι.

Από τότε γράφω κι ονειρεύομαι όπως τότε που ήμουν παιδί, γράφω και χαμογελάω και νιώθω πως έχω μια αγκαλιά ορθάνοιχτη σ΄ όλους, μα πιο πολύ στους νέους και στα παιδιά, γιατί μονάχα αν μάθουν να χαμογελάνε τα παιδιά θα γίνει πιο όμορφος ο κόσμος, που σώνει και καλά βαλθήκαμε όλοι να τον κάνουμε γκρίζο γύρω μας.

Κι ούτε μπορώ να ξεχωρίσω τους αναγνώστες μου σε μεγάλους και παιδιά. Γιατί όλοι έχουμε ένα παιδί κρυμμένο σε μια γωνιά μέσα μας που ντρέπεται να ομολογήσει πως δεν θέλει να μεγαλώσει.

ΕΛΕΝΗ ΔΙΚΑΙΟΥ